حالا از آن فیلم، فقط طعم شیرین دنیای کودکی‌ها مانده است. دیگر هیچ چیزی باقی نیست، حتی سینما اورانوس هم دیگر به ویرانه‌ای در انتهای خیابان وحدت اسلامی تبدیل شده است.

در این سال ها نه فقط سینما اورانوس که سینماهای زیاد دیگری تعطیل شد. دیگر آن سینما آسیا در چهارراه ولی عصر ـ جمهوری که مردم برای تماشای فیلم هایش صف می کشیدند، تعطیل شده است. سینما ری در امیریه هم سال هاست خاک می خورد.

سینما شهر قشنگ در خیابان ولی عصر، سینما کارون در خیابان رودکی، سینما قیام در چهارراه طالقانی، سینما جی در ۱۶ متری امیری، سینما جام جم در دوراهی قپان، سینما المپیا در خیابان آذربایجان و خیلی سینماهای دیگر در تمام این سال ها یکی یکی کرکره های خود را پایین کشیدند تا این که دیروز در خبرها داشتیم که سینما قدس در میدان ولی عصر هم به طور رسمی به همین سرنوشت دچار شده است. تعطیلی یک سینما، فقط تعطیلی یک مکان فرهنگی نیست؛ بلکه پایانی بر خاطرات یک نسل است.

بسیاری از ما در زندگی خود روزهایی را داشته ایم که برای فرار از این زندگی تکراری به سینماهای دلخواهمان پناه می بردیم تا بتوانیم ساعاتی را به تفریح و خاطره سازی بپردازیم، اما همین خاطرات حالا با بسته شدن مسلسلی سینماها، به نوستالژی های تلخی تبدیل شده است.

در این بین اما سینما قدس شاید قصه اش قدری پررنگ تر باشد، چون این سینما در یکی از بهترین و پررفت وآمدترین نقطه های پایتخت قرار داشت و حتی برای آنان که کمتر اهل سینما بودند هم به جهت قرار گذاشتن، مکان آشنایی بود.

آنقدر سینما قدس در این زمینه معروف بود که برایش لطیفه ساخته بودند که اگر این سینما نباشد، مردم دیگر نمی توانند با هم در میدان ولی عصر قرار بگذارند.

تراژدی قهر مردم با سینما، وضع اکران نامناسب، تنزل کیفیت فیلم ها در سال های اخیر، نگاه های غیرفرهنگی برخی مدیران به مقوله سینما و بسیاری از عوامل دیگر، یکی یکی تابلوی «تعطیل است» را در مقابل گیشه سینماها ابدی می کند. در این بین اما اظهارات مالک سینما قدس بیش از همه عمق فاجعه را به تصویر می کشد.

آنجا که او می گوید ما از هرکس که قصد داشت از سرویس بهداشتی استفاده کند، ۲۰۰ تومان دریافت می کردیم تا شاید یک کسی اعتراض کند که چرا سینما از رهگذران برای استفاده از امکانات هزینه دریافت می کرده است، اما باز هم هیچ کس توجهی نداشت. کدام سینما چنین کاری انجام می دهد؟.