قرار است که برادران نصیری(مالکان سینما قدس تهران) پس از پایان اکران فیلم جیب‌بر خیابان جنوبی( سیاوش اسعدی) کرکره این سینما را پس از چهل و پنج سال( تاسیس در سال ۱۳۴۶ با عنوان پولیدور) برای همیشه پائین بکشند و به کابوسی که نبش ضلع جنوبی میدان ولیعصر(عج) ادامه داشت، پایان دهند. برای شهر تهران که تنها شهر دنیاست که گورستان سینما(خیابان لاله‌زار) دارد، خبر تعطیلی یک سالن سینما چندان خبر هیجان ‌انگیزی نیست و کسی را به تکان و حرکت وا نخواهد داشت. سئوال این است که اصولا به چه دلیلی سینما قدس باید درش باز باشد. وقتی فیلم‌های ایرانی به شکل تاسف انگیزی تکثیر بی‌‌انگیزگی برای مخاطبان هستند و مخاطبان به شکل هول انگیزی هر گونه حضور اجتماعی را مقرون به صرفه نمی‌دانند. در تنفس این هوای بی هوا و با لمس جیب‌های پر از هوا تمایل به تماشای حتی سر در سینما‌ها هم خیلی حوصله می‌خواهد چه رسد به گیشه و بوفه و پرده و فیلم و باقی قضایا. سینما‌ها باید تعطیل شوند چون دلیل قانع کننده‌ای برای ادامه حیاتشان وجود ندارد. حوزه هنری به عنوان دارنده بیشترین تعداد سالن در کشور که تکلیف‌اش مشخص است، باید میراث داری سینما‌ها را ادامه بدهد و گرنه همه مدیران سینما‌ها علاقه‌ای به ایثار ندارند. چرا باید از مدیر سینمایی که روزانه بیست نفر از گیشه‌اش در شلوغترین میدان شهر بلیت نمی‌خرند و در مقابل از دکه نبش سینما صد‌ها پیراشکی کرمدار به فروش می‌رسد توقع داشت چراغ این سالن خالی هراسناک را روشن نگه‌دارد و هی قبض آب و برق و حقوق پرداخت کند. برخی سینما ها اگر از شهروندان بابت استفاده از دستشوی ورودی بگیرند، دخلشان از پول گیشه بیشتر می‌شود. داستان خیلی روشن است. نیازی به نوستالژی و غم خوردن هم ندارد. سینما‌ قدس امروز و پولیساریو و پولیدور دیروز باید خیلی زودتر از این ها تعطیل و شبیه نبش دیگر میدان مرکز خرید و محل فروش گوشی دست دوم و سمبوسه پیتزائی دست اول می‌شد. مگر برای سلامتی شهروند تهرانی از آنها نمی‌خواهیم در خانه بمانند و از سفر‌های غیر ضروری پرهیز کنند. برای مردم تهران امروز دیده فیلم‌های ایرانی در سینما چه ضرورتی دارد که باید به خاطرش خطر خروج از خانه و هزینه گران سفر درون شهری را تحمل‌کنند. آن جمعیت اندک از جان گذشته‌ای که دلشان برای تماشای هنر نمایی بازیگران ایرانی پرپر می‌زند، می‌روند سینما‌های شهرداری و تجدید دیدارشان را می‌کنند و آن جمعیت انبوهی هم که سینما نمی‌روند برای نرفتنشان هزار و یک دلیل قانع کننده دارند که با باز ماندن یا تعطیلی سینما قدس و سینما های دیگر خللی در اراده استوارشان برای سینما نرفتن ایجاد نخواهد شد . اصلا وقتی اهل سینما و مطبوعات سینما نمی‌روند، چه حرفی است که کارمند و قصاب و نانوا بروند و شاهکار‌های کارگردانان هموطن را روی پرده سینما اسکوپ نگاه‌ کنند. فیلم‌هایی که برای دیدنشان پرده بیست اینچ هم زیاد است.

بیائید در همین آغاز جشنواره فجر و در همین طلیعه سر ریز شدن فیلم‌هایی که قرار است سال آینده حسرت تماشاگر را بخورند، دست از تعارف برداریم. با هم که رودربایستی نداریم. فیلمسازان که ماشا‌الله سودشان را قبل از گفتن اولین کات از ساخت فیلم در حساب‌هایشان خوابانده‌اند. پخش‌کنند ها هم که با سینما‌های حوزه و شهرداری و دو سه تا سالن دیگر الحمد‌الله راه و چاه را یاد گرفته‌اند که چه جوری دهان بازشان بی روزی نماند، فیلم‌ها هم که برای کنج پیشخوان دریانی‌ها ساخته می‌شوند، تماشگران هم ایو‌الله دارند از فرط درایت. گول معناگرایی و فریب ساختار غیر خطی را نمی‌خورند و با مضامین عمیق و عناوین شریف سرشان کلاه نمی‌رود. دیگر با چنین شرایطی چه لزومی دارد این سالن‌های بخت برگشته را و مدیران مغروضشان را اذیت کنیم. برای همه خیابان ولیعصر(عج) همان سینما آزادی کافی است. بیائید با خیال راحت همه شان را تعطیل کنیم و بگذاریم که مردم به کار و زندگی‌شان برسند.