در حکومت علوی اینکه کسی روزگاری از خردمندان و بزرگان به شمار می رفته ملاک نیست، بلکه ملاک امروز آن مدیر است و اینکه حالا چه می کند و با مردم چگونه است؛ مدیر حکومت علی (ع) حق ندارد به مال یتیمان و مستمندان دست درازی کند و حرام دنیا را برخود حلال بشمارد.

به خدا اگر حسن و حسین هم اینکار را می کردند، از من روی خوش نمی دیدند

در متن نامه حضرت علی (ع) به کارگزارش آمده است: «… ای که نزد ما در شمارِ خردمندان بودی! چگونه نوشیدن و خوردن را برخود گوارا نمودی حالی که می دانی حرام می خوری و حرام می آشامی و کنیزکان می خری و زنان می گیری و با آنان می آرامی و از مال یتیمان و مستمندان و مؤمنان و مجاهدانی که خدا این مال ها را به آنان واگذاشته و این شهرها را به دست ایشان مصون داشته،(استفاده می کنی) پس از خدا بیم دار و مال های این مردم را بازسپار و اگر نکنی و خدا مرا یاری دهد تا بر تو دست یابم کیفرت دهم که نزد خدا عذرخواه من گردد و به شمشیرت بزنم که کس بدان نزدم جز که به آتش درآمد. به خدا اگر حسن و حسین چنان کردند که تو کردی از من روی خوش ندیدندی و به آرزویی نرسیدندی تا آنکه حق را از آنان بستانم و باطلی را که به ستمشان پدید شده، نابود گردانم…»*

در مرام علی(ع) جایی برای ظلم بر مظلومان نیست و کسی حق ندارد بخاطر اینکه مدیر حکومت است و منصب دارد به مردم ظلم کند و حرام خدا را حلال بشمارد؛ در حکومت علوی هر کس به مردم خیانت کند باید سزایش را ببیند و برای همین است که مولا امیر المؤمنین با قسم خوردن به خدا و مثال آوردن از فرزندانش تأکید می کند که ظلم بر مردم و گمراهی از راه خدا کیفری سخت دارد، حتی اگر آن فرد فرزند حاکم باشد.

*نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، چاپ بیست و یکم، تهران، ۱۳۸۰؛ صفحه ۳۱۴

مهدی جلیلی- جام جم آنلاین